Dous parques
Xosé Manuel González
(publicado en 'El Progreso', 1/11/07)

'Vellas murallas esmoucadas, nas que soamente se abre unha ventá coa tristura da súa mirada apagada! Vellas torres que xa non velan máis que o baleiro! Vello recinto consumido polo que deambula o fantasma dunha cidade que morre'.

Iso dicía sobre Lugo, no 1898, o viaxeiro francés André Petitcolin; é impresión, ao mellor, dun visitante solitario. Pero a idea dunha urbe en silencio estantío, con pátina de néboa e deixar ir, acompañou a formación sentimental dos actuais lugueses que xa fixeron os corenta e cinco anos. Unha cidade onde aparentemente pouco ou nada pasaba e as obras públicas, os servizos, non se tiñan ou merecían, traíanos como favor polo que había que estarlle a alguén —temporal ou perpetuamente— agradecidos.

O finado Manuel María describira literariamente unha figura, o homiño de Lugo, que entre outras cousas era sostén de políticos coma Pepe Benito: un conseguidor que trae. Ninguén quererá ser homiño, pero o vello caciquismo -ai, a palabra!- agocha a garavata de plastrón baixo a chaqueta moderna dos novos conseguidores. Deixen pasar un trimestre; na máis dura das campañas electorais, que sempre dispara tensión, presión e retórica, virán eles e a promesa que ha soar a algo antigo aínda que veña dicindo algo novo.

Non enfaticemos: esta urbe xa amosa, tan sequera en certas minorías, un pulso que desmente conformismos. Por caso, dous colectivos sociais levan tempo mobilizándose a prol do lecer e o patrimonio: senllas pezas singulares do equipamento urbano, o vello Parque Rosalía de Castro e o novo de Marcos Cela, ían perder respectivamente vista e superficie. Canto ao primeiro, abonda achegarse deica a pérgola, imaxinar tralas árbores o muro dos edificios previstos e intuír que non só tapan río e val: comeza a perderse a noción acropólica dunha fortaleza dominando a vaganta do río e terras do contorno; a única perspectiva do vello Lucus desque a Ronda quedou emparedada por edificios máis altos cá Muralla. Transitar as vereas no Marcos Cela, evadirse do trafego e o horario entre os carballos, imaxinar logo moles de formigón perturbando o engado, o imprescindible acougo, di moito sobre incuria e desleixo; outro episodio do deixar facer nunha cidade excesivamente adoita, farta xa de tal rutina.

Porque as asociacións do Parque Rosalía e O Carballo, no seu día, censuraron ante todo a falta de compromiso por parte da administración local. O primeiro dos colectivos, que logo da concesión irresponsable —como hipótese benévola— dun goberno anterior, o presente asumise posición de feito consumado; o outro, que a non moitos meses dunha inauguración emotiva se dese por bo —con lamento, pero sen reparo— o inicial e lesivo proxecto recibido para unha obra pública. Sociedade nova en descontento con política vella. E moito Lugo fixo causa común, formou continxente naquela; con cartas, sinaturas, probablemente tamén doutra maneira.

Seguen aí os do Parque Rosalía, tamén os do Carballo, negándose a aceptar a pretensión de ignoralos ou nova forma de silencio administrativo. Eu apoio e agradezo a súa teima. Non xa porque os parques leven o nome dun amigo e unha poeta que é mito nacional. Non só por defenderen, co seu, o meu dereito e patrimonio. É que nos lembran —alento e persistencia— que André Petitcolin fallou no seu prognóstico.

< voltar